Obywatele uchylający się od płacenia określonych zobowiązań (np. podatkowych) narażeni są na wszczęcie wobec nich postępowania egzekucyjnego w administracji. W ten sposób uprawnione jednostki egzekucyjne mogą za pomocą określonych środków przymusu dochodzić spłaty należności.
W Polsce wszystkie kwestie dotyczące egzekucji administracyjnej reguluje ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Określa ona m.in.:
Aby postępowanie wobec dłużnika zostało wszczęte przez odpowiednie organy administracyjne, wierzyciel musi złożyć wniosek przygotowany zgodnie ze wzorem ministra do spraw finansów publicznych oraz wystawić tytuł wykonawczy, który określa:
Odpis dokumentu zostaje doręczony osobie zobowiązanej do zapłaty zadłużenia – moment doręczenia uznaje się za oficjalne wszczęcie postępowania egzekucyjnego, chyba że wcześniej dłużnik otrzymał zawiadomienie o zajęciu wierzytelności.
Organ egzekucyjny sprawdza, czy postępowanie dotyczy właściwego obowiązku oraz czy koszty jego prowadzenia nie są wyższe od należności będącej przedmiotem egzekucji.
Koszty postępowania egzekucyjnego wynoszą od 1% do 10% wartości wierzytelności. Szczegółowe wartości określa rozdział 6. wspomnianej już ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Warto wiedzieć, że dłużnik w czasie postępowania ma prawo złożyć:
Zgodnie z art. 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji egzekucji administracyjnej mogą podlegać m.in.:
Egzekucja administracyjna może dotyczyć także obowiązków o charakterze niepieniężnym, np. odebranie nieruchomości czy rzeczy ruchomej, a także wykonania pewnych czynności na rzecz wierzyciela.
Zdj. główne: Ben Rosett/unsplash.com
